Urodzony w 1964 r. w Sędziejowicach. Studia (1984 – 90) na Wydziale Artystycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Częstochowie – obecnie Akademia im. Jana Długosza. Dyplom z wyróżnieniem (1990 r.) z grafiki warsztatowej u prof. G. Banaszkiewicz., prof. R. Osadczy.
Malarz, grafik, ilustrator. Uczestniczył w ponad 1000 wystawach zbiorowych malarstwa, grafiki, ilustracji i rysunku satyrycznego na całym świecie. 137 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą: Niemcy, Austria, Ukraina, Włochy, Szwecja, Serbia, Rumunia, Dania, Chorwacja, Mołdawia.
132 nagrody i wyróżnienia w kraju i za granicą.

Mariusz Drohomirecki, urodzony w 1958 roku, jest absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w zakresie malarstwa obronił w 1995 roku w pracowni prof. Jana Szancenbacha. Obecnie mieszka i tworzy w Szczebrzeszynie. Jego obrazy znajdują się  m.in. w zbiorach: Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, Muzeum Historycznym Miasta Krakowa i Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu. Nagrodzony medalem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Laureat Ogólnopolskiego Triennale Autoportretu w Radomiu – Grand Prix w 1997 r. Autor 15-stu wystaw indywidualnych.

Tworzy w technice olejnej. Do jego ulubionych tematów należą pejzaże: studia przyrody śródziemnomorskiej oraz widoki Krakowa. Mariusz Drohomirecki najczęściej maluje w plenerze. Studia z natury przedkłada nad pracę w zamkniętym atelier. Od lat wyjeżdża na plenery na południe Europy, od 10 lat uczestniczy w plenerach malarskich w Rumunii. Artysta maluje także martwe natury, na których często pojawiają się takie elementy jak instrumenty muzyczne czy ryby. W jego dorobku znajduje się wiele prac przedstawiających krakowskie ulice z lotu ptaka. Dlatego też o Drohomireckim mówi się, że jest „jedynym malarzem, który zna wszystkie dachy Krakowa”.
Od 30 lat artysta prowadzi tzw. „malarski pamiętnik malarza” – cykl jednoformatowych autoportretów, za który został nagrodzony.

WYBRANE WYSTAWY

• 2018

– „Natura rzeczy”, Galeria Sztuki ATTIS

• 2017

– Wystawa malarstwa. Radzyminie Miejska sala koncertowa.

• 2016

– „Pamiętnik z podróży…”, Muzeum sztuki Satu Mare

• 2015

– Wystawa grupy KRoma, Muzeum Sztuki Współczesnej Baia Mare

• 2013

– Trzy plenery, Galeria Sztuki ATTIS, Kraków

• 2004

– Prudnik, Muzeum Ziemi Prudnickiej

• 2002

– Kraków, Galeria Piano Nobile

• 2000

– Muzeum Sztuki Współczesnej, Radom

• 1999

– Galeria Malarstwa Zamek (wspólnie z Mariuszem Dudkiem), Moszna

• 1995

– Grotta Nobile, Kraków.

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Od 1992 roku nauczyciel akademicki w macierzystej Uczelni. W latach 2007-2012 sprawował funkcję kierownika Katedry Komunikacji Wizualnej na Wydziale Wzornictwa i Architektury Wnętrz. W 2013 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od roku 2016 kierownik Pracowni Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych w ASP w Łodzi. Autor 30 wystaw indywidualnych malarstwa, a także udział w około 70 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Wielokrotnie nagradzany.
Uprawia malarstwo.
Prace w zbiorach: Museu D’Art Girona w Hiszpanii, Fundacja Polska-Japonia im. Miyauchi, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi oraz kolekcje prywatne w Polsce i za granicą.

Janusz Antoszczyk to postać nietuzinkowa. Jak przystało na profesora tworzy i naucza jak tworzyć. Wyznacza kierunki. Jego obrazy uderzają ekspresją wyrazu, symboliką oraz niezwykłą kolorystyką. W wielu z nich widać wysublimowaną karykaturę co odbierane być może jako artystyczna krytyka lub pastisz.(Bogusław Żurek)

Adam Widełka urodził się w 1961 roku. Jest zdobywcą Grand Prix III Ogólnopolskiego Biennale Pasteli w Nowym Sączu. Artysta zajmuje się malarstwem pastelowym i rysunkiem oraz malowaniem pastelami na tynkach wewnętrznych i zewnętrznych. Obrazy zewnętrzne tworzone są na płytach cementowo-włóknistych techniką Keima, odporną na warunki atmosferyczne.
Artysta stosuje także, oryginalną technikę kolorystyczną, która zaciera właściwe sobie „fotograficzne” linie, na rzecz przenikających plamę miękkich świateł. W jego obrazach mamy do czynienia z takim trudem malarskim, który wydawał się zanikać , tymczasem to, czego brak od dawna, jest tym, czego najbardziej potrzeba; renesansu piękna.

Urodzona w 1999 roku.
Studentka Wzornictwa na wydziale Projektowym, Gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych.
W malarstwie skupia się na przywołaniu szeregu emocji, przez symbolizm
i idącymi za nim skojarzeniami. Prostota scen z życia codziennego/grymas/podkreślenie barwne
sytuacji, wystarczające jest, żeby poruszyć wspomnienie tego, co znajome z codzienności
i często niewypowiedziane na głos, jednak dogłębnie poczute i zrozumiane.
Niemy wyraz tego co oczywiste przez dwuwymiarowy obraz i przestrzeń
na interpretacje odbiorcy.

Ur. w 1990 r. w Gdańsku artystka wizualna. Ukończyła studia współtworzonym z Agnieszką Jaśkiewicz (Wasilewską) i wyróżnionym projektem Saskim na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w Pracowni nr 6 prof. Andrzeja Węcławskiego w 2016 roku. Dodatkowo obroniła też aneks w pracowni prof. Ryszarda Ługowskiego. Wcześniej studiowała także na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu i Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Praca dyplomowa, dzięki stypendium artystycznemu m.st. Warszawy, została przekształcona w 2017 r. w realizację społeczno-artystyczną w przestrzeni publicznej Warszawy (Saski nie śpij!).
Obecnie w swojej praktyce skupia się głównie na malarstwie. Jednak zajmuje się też rysunkiem, grafiką artystyczną, muralem, tworzeniem obiektów, wideo, instalacji artystycznych (w tym site-specific), sztuki w przestrzeni publicznej, wystaw, a także projektowaniem graficznym. Od 2016 roku prowadzi swój „cykl” Niebo, który jest wspólnym mianownikiem wszystkich jej działań*.
Prace pokazywała w Polsce i na świecie, m.in. w Muzeum Narodowym w La Paz w Boliwii; Galerii Nowa Trietiakowka w Moskwie; Rochester Contemporary Art Center w Nowym Jorku; Gods House Tower w Southampton w Anglii; BWA w Tarnowie; Galerii im. Jana Tarasina w Kaliszu; Galerii Labirynt w Lublinie; Salonie Akademii w Warszawie; Galerii Arsenał w Poznaniu; Galerii Wozownia w Toruniu; Muzeum Drukarstwa i Piśmiennictwa w Grębocinie i innych. Mieszka i pracuje w Warszawie i Gdańsku.
*W swojej praktyce regularnie podejmuję temat nieba. Czasem staje się ono dominantą kompozycji obrazu, innym razem wręcz przeciwnie – wydaje się po prostu częścią większej całości. Kiedy indziej natomiast wyłączam je zupełnie z różnych kontekstów, dedykując mu całe płótno/kadr. Znaczenia wyrazu „niebo” w języku polskim odnoszą się do dwóch płaszczyzn: zarówno fizycznej, jak i metafizycznej, i tak samo jest w mojej pracy. Niebo jest dla mnie inspirujące tak wizualnie, jak znaczeniowo.”

Jeremi Paweł Lorek uzyskał dyplom w pracowni malarstwa prof. Adama Wsiołkowskiego na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 2017 roku.

Jego prace pokazują zainteresowanie artysty 15-wieczną typografią i jego zauroczenie starymi rękopisami, ideą i symboliką użycia złota, iluminacji i regułami proporcji, często związanymi z teorią włoskiego matematyka średniowiecza Fibonacciego. Podobnie jak dawni mistrzowie poszukuje harmonii, dąży do perfekcji, stara się znaleźć równowagę między samą ideą a malarskimi środkami jej wyrażania.

Alina Sibera studiowała w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Grafiki w Katowicach. Jest autorką kilkudziesięciu wystaw indywidualnych. Brała udział w ponad 60 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą m.in. w Niemczech, Holandii, Włoszech, Słowacji, Rosji i Francji. Uczestniczyła w cyklu wystaw „Kobiety malują kobiety“ i „Magical dreams“. Uczestniczka wielu plenerów malarskich i wystaw poplenerowych. Jest członkiem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich, Związku Polskich Artystów Plastyków, jak również stowarzyszenia Artystyczna Kreacja Wspólnej Europy. Uprawia zarówno malarstwo jak i projektowanie graficzne.

“Drogę twórczą Aliny Sibery znam dobrze i blisko, dzięki plenerom malarskim w Kamionie.
Przez kilkanaście lat, dane mi było obserwować jej niezwykle konsekwentny i harmonijny rozwój, zawsze z inspiracji Natury w najprostszym, czyli najbardziej szlachetnym i trudnym sensie. Alina Sibera, tak mi się wydaje, jest sukcesorem i wyznawcą tej idei, kreując swój świat malarski w wyniku obserwacji Człowieka i Pejzażu. Jej obojętność wobec nowości i mód artystycznych, manifestuje się pokorą wobec Sztuki, czyniąc to co robi, dziełem odrębnym, suwerennym i wiarygodnym.
Jest to twórczość stanowiąca bardzo osobisty, nieomal intymny zapis Czasu, którego fenomenem jest nieprzemijalność, bo jego „akcja” może trwać nieskończenie. Jedynym Signum Temporis jest data powstania obrazu, tuż obok sygnatury. Alina Sibera odnosząc się do Natury, nadaje swoim pracom, rozpoznawalny „charakter pisma”, które w sposób bardzo widoczny odróżnia Ją od wielu artystów, którzy również malują rzeczywistość.
Mam wrażenie, że polega to na przeciwstawieniu ruchliwego, migocącego, „żywego” pejzażu, statyce ludzkiej postaci. Wbrew powszechnie przyj ´temu poglądowi, że Człowiek jest epizodem w życiu Natury i Przedmiotów, Alina Sibera manifestuje swój własny punkt widzenia. Jest on wyrażony jako sprzeciw i niezgoda, na istniejący stan świadomości, przez specyficzne użycie malarskich środków wyrazu; zatrzymanie a właściwie umocowanie Człowieka i przeciwstawienie go zmieniającemu się i przemijającemu Pejzażowi w obrazie. Im bardziej nam doskwiera życie i upływ czasu, tym gorliwiej przyjmujemy taki punkt widzenia, jak Alina, czerpiąc z Jej obrazów otuchę i nadzieję.
Niezwykłość tego malarstwa polega również na tym,że Autorka nie używa w swoich obrazach żadnej anegdoty,żadnej poza malarskiej perswazji, a jednak chce si ´ je nazwać nie tylko poetyckimi i radosnymi, ile przede wszystkim humanistycznymi.
Nie ma potrzeby dalszego werbalizowania lub interpretacji sensu tej twórczości, bo ostatecznie każdy zobaczy i zrobi to po swojemu.
Istnieje natomiast konieczność zwrócenia uwagi na zawartą w niej kluczową rolę warsztatu.
Myślę, że te lata ćwiczeń i prób z możliwościami pasteli doprowadziły Alinę, nie tylko do biegłości i perfekcji w malarstwie olejnym, ale do jej własnej metody stosowania tej techniki.
Alina Sibera nie „klajstruje” swoich obrazów gęstym, olejnym impastem, jak czyni to większość artystów, lecz modeluje fakturę płótna lekko i przejrzyście; „pastelowo”. Stąd piękne życie tych obrazów; ich „ruch i pulsowanie”. Przeciwstawna im statyka postaci, dotyczy tylko rysunku i formy, gdyż ich budowa pikturalna jest podobna do struktury pejzażu.
Jak niewielu artystów dzisiaj, Alina Sibera potrafi malować powietrze i siłą rzeczy neguje jeden z koszmarnych dogmatów Sztuki XX-wieku,że obraz to tylko płaszczyzna. Dzięki drgającemu powietrzu, obraz otrzymuje głębię i w tym momencie kończy się technika.
Trzeci, oprócz wysokości i szerokości wymiar obrazu, to przestrzeń, a przestrzeń na płaszczyźnie – to już magia. Ze swoją malarską filozofią i znakomitym warsztatem Alina Sibera i jej twórczość dowodzi, że to co w Sztuce wartościowe żyje ponad czasem, bo chociaż współczesne – nie przemija.”
prof. Jerzy Duda Gracz

W dniach 26 sierpnia – 8 września 2022 roku artystka wzięła udział, pośród kilkunastu innych artystek, w wystawie zbiorowej w galerii Triada, pt. “Kobieta AD 2022 w sztuce. Portrety kobiet stworzone przez kobiety”.

Współczesna malarka realistyczna malująca w tradycyjnej technice olejnej. W swojej sztuce koncentruje się na portrecie, ponieważ w ten sposób stara się wyrazić za pomocą obrazu niematerialną i duchowa stronę, która kryje się w człowieku, w jego obliczu, spojrzeniu. Tworzy intymne portrety – pełne osobistej i uczuciowej analizy portretowanej osoby, w których światło buduje stonowany nastrój i jest również ważnym imperatywem twórczym dla samej artystki. Katarzyna często podejmuje temat autoportretu. Wynika to z jej głębokiej potrzeby obserwacji siebie i przyglądania się zmianom, które w niej zachodzą. Jest to dla malarki forma zapisywania własnego życia, własnej przemijalności. Finalistka wielu międzynarodowych konkursów malarskich takich jak „14th i 15th Art Renew Center”czy „5th i 7th Modportrait”. Dwa obrazy malarki są reprezentowane cyfrowo w Kodeksie Księżycowym, który jest międzynarodową kolekcją współczesnej kultury wystrzeloną na Księżyc w trzech kapsułach czasu . Mieszka i pracuje w Legnicy.

Bernadetta Stępień mieszka i tworzy w podkrakowskim Zabierzowie, jest krakowianką: w Krakowie się urodziła, w Krakowie ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych, a w roku 1989 ukończyła studia na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych. Na swoim koncie ma 25 wystaw indywidualnych i uczestnictwo w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Wystawa w Krzeszowicach w Pałacu Vauxhall była jej jubileuszową, 20 indywidualną wystawą.
Na III Międzynarodowym Biennale Pasteli w Nowym Sączu w 2006 r. otrzymała nagrodę im. Jerzego Madeyskiego. Należy do Stowarzyszenia Pastelistów Polskich i do Krakowskiego Oddziału Związku Artystów Plastyków. W 2011 r. została zaproszona do współpracy z Umelecką Besedą Slovenska – Związkiem Artystów Słowackich – wręczono jej również legitymacje członkowską.
Tworzy obrazy olejne, akwarele i pastele. Jej ogromną pasją są pastele. Prowadziła lekcje pokazowe propagując tę technikę wśród uczniów. Była członkiem jury Ogólnopolskiego Biennale Pasteli dla uczniów gimnazjów i liceów sztuk plastycznych. Biennale to organizuje Zespół Szkół Plastycznych w Jarosławiu.
W 2013 r. była komisarzem Pleneru Malarstwa Pastelowego w Nowym Sączu. To jeden z elementów Festiwalu Pasteli w ramach Międzynarodowego Biennale Pasteli. Brali w nim udział artyści z wielu stron świata – Holandii, Danii, Izraela, Hiszpanii, Rosji, Ukrainy, Włoch i Polski.